ढग

ही कविता (?), खरं तर कविता नही म्हणता येणार..ललित म्हणू या, मला सुचली ती मुंबई मधल्या रेलवे स्फोटांनंतर। आदल्या वर्षीच्या २६ जुलाई च्या पावसाने वाताहत केल्यानंतरच्या वर्षी त्याच महिन्यात हे स्फोट झाले। प्रचंड अस्वस्थ वाटत असताना सुचलेल हे काहीतरी...
*****

काळे ढग दाटलेले क्षितिजावर
जरा जास्तच गडद
जरा जास्तच काळे

"का आज सहजच आलात?" मी त्याना विचारले
"गेल्या वर्षी आला होतात असेच दाटून
गरजला होतात जोरात आणि
बरसलात देखील
इतके की उध्वस्त केलत सगळं।
रागावला होतात फार
आज जरा जास्तच रागावलेले दिसता
आजही आग ओकायला आला आहात? "

ढग जरा जास्तच दाटून आले
दाटलेल्या गळ्यानेच म्हणाले,
"त्यांनी देखील उध्वस्त केल सगळं
पण ते जास्त काळे होते।
ते गरजले नाहीत फ़क्त बरसले ...पाणी नव्हे आग।
तो आवाज एइकला मी । माझ्या गरजण्या पेक्षा भयंकर.
आणि किंकाळ्या सुद्धा। माझ्या विध्वौंसा पेक्षा जीवघेण्या..."

"या वर्षी रंग वेगळा आहे जरा
प्रयत्न करतोय माणसाच्या मनातल काळं शोषून घेण्याचा.
किंवा तो काळा धूर असेल कदाचित
की काळवंडलेल्या चहरयांच प्रतिबिम्ब?

राग ओकायला नाही आलो
अश्रु ढाळायला आलो आहे।
हतबल आहे मी. काहीच थाम्बवू शकत नाही.
तेव्हाही राग ओकायला नव्हतोच आलो
जास्तच दडपण आल होत तुम्हा माणसांच्या मागण्यांचं
हतबल होतो तेव्हाही. थाम्बवू शकलो नाही तेव्हाही...स्वतःला!

आणि ढग रडू लागला...