तो...

चार भिन्तितल्या काळोख्या कोपऱ्यात पथारी पसरून 'तो' बसतो
खिड़की मधून आभाळाचा एक टुकडा तेवढा त्याला दिसतो

सकाळची कोवळी किरण जेव्हा झिरापतात त्या तुकड्यामधुन
ओंडक्या सारख मुर्दाड मन डोकावत त्याच्या डोळ्यातून

चांदणं ही दिसत कधी कधी अवचित
तो मात्र पडून असतो तसाच निपचित

पावसाची झड़ आली की जुन घोंगड़ ओढून घेतो
अंग अजुनच चोरून घेत दिवसभर खोकत राहतो

कधी दिसते रुपेरी कडा काळ्या ढगाला मिळताना
तीही किती भकास दिसते कोरडी भाकरी गिळताना

किती रुतु किती वर्षे अशीच आली अशीच गेली
मनावरच्या वेदनांची काजळीं अजुन काळी झाली

उशालगत ठेवलियेत त्याने काही बोळकी खेळण्यांची
एक विटी काही कवड्या खुण त्याच्या जगण्याची...