संन्यस्त

संन्यस्त असे एक झाड़ उभे, तो माळ भकास उजाड़
सुकलेल्या निव्वळ फांद्या, अन वठलेले एकच खोड

तो म्हणे "त्यजुनी पाने, अन हिरवळ सारून दूर
टाळले मीच फ़ुलण्याचे, घेतला मीच संन्यास
मम नको पाखरे, घरटी, नच कुजबुजणे पानांचे
मम नको फुलांचा साज, फळांचा मोह, नाही हव्यास..."

हे एइकुनी हसला मेघ, म्हणाला "शक्य नाही मी फ़सणे।
माझ्या इच्छेवर आहे निर्भर तुमचे असणे नसणे.
का करीशी वल्गना खोटी, म्हणे मज नाही लोभ हव्यास?
मज ठावूक आहे पक्के, तुजला हिरवाईचा ध्यास।
जर असेल ही निवृत्ति, जर असेल हा संन्यास
का अजुनी मुळे रुतलेली, तुटले ना अजुनी पाश ?"