tag:blogger.com,1999:blog-34082797952241570602023-06-20T05:47:43.420-07:00दोन थेम्ब शाईचे...Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.comBlogger44125tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-15412703974634007652011-08-02T01:56:00.000-07:002011-08-02T02:03:39.122-07:00पुन्हा भेटूचनमस्कार<br />ब-याच दिवसांनी इथे फिरकले आहे। दोन ब्लॉग साम्भाळणं जरा जड़ जात होत। म्हणून ते एकातच merge केले। ही माझी या ब्लोग्वाराची शेवटची पोस्ट। तुम्हाला सगळयाना पुन्हा भेटायला नक्कीच आवडेल। माझ्या दुस-या ब्लोगवर आता नियमित हजेरी लावत जा हे आग्रहाच आमंत्रण । पत्ता असा:<br /><a href="http://sonalwaikul.woर्द्प्रेस्स.com/">://sonalwaikul.wordpress .com</a><br />भेटूच.Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-67245847158615270562010-05-19T00:19:00.001-07:002010-05-19T00:21:49.456-07:00अस्तित्वकोटी कोटी आकाशगंगेतल्या<br />असंख्य सुर्यांपैकी कोण एका सूर्याच्या मेहेरबानी वर तगलेल्या<br />एका खड्याच्या पाठीवर<br />रांगणा-या असंख्य जीवांपैकी एक सूक्ष्म मासाचा गोळा।<br />हेच अस्तित्व.<br /><br />त्याचं जगण मरणं वगैरे गोष्टी दैनंदिनीचा भाग एक!<br /><br />बाकी तुझा खरा जन्म आणि मरण दोन्ही होत असत खोल खोल आत<br />फक्त तुझ्या मनात; फक्त तुझ्या मनापुरतच।<br /><br />एरवी तू नसल्याशिवाय तुझ्या असण्याची तरी जाणिव कुठे असते;<br />ना त्या खड्याला, ना त्या सूर्याला,<br />पण तुझ्या खिडकीतलं रोप मात्र शोधत तुला रोज;<br />सूर्य त्याची तहान नाही भागवू शकत।Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-20140549445916824172010-04-06T04:33:00.000-07:002010-04-06T04:36:52.987-07:00कपडे<p><br />अंधा-या खोलीतलं जुन कपाट ब-याच वर्षांनी <span class=""> उघडलं<br /></span>तसे आतले अस्ताव्यस्त कपडे अनावर होत कोसळले।</p><p>नकोसे झालेले डांबून <span class="">ठेवलेले<br /></span><span class="">वातड, खरखरीत</span>, चुरगळलेले<br /><span class="">कसर लागून</span> कुरतडलेले,<br /><span class="">जुनाट कुबट</span> भपका-<span class="">याने गुदमरून</span> टाकणारे… </p><p>तेव्हापासून ठरवलंय,<br />आता आठवणींना असं कोंडायचं नाही॥</p><p> </p>Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-69471672554203926842010-03-24T22:04:00.000-07:002010-03-24T22:05:48.892-07:00पुरावा<div class="snap_preview"><p>ऐकत रहा, बोलत रहा<br />वेळोवेळी भेटत रहा<br />तुझ्या असण्याच्या खुणा मला<br />जागोजागी पटवत रहा</p> <p>तुझ्यापर्यंत पोचण्याची वाट<br />इतकी सुद्धा बिकट करू नकोस, की<br />त्या तीरावर तू आहेस हा विश्वास संपून जाईल<br />कारण,</p> <p>कारण मी जरी तुझी निर्मिती असलो तरी<br />तुझ्या अस्तित्वाचा देखील एकमेव पुरावा मीच आहे<br />हे विसरू नकोस…</p> </div>Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-37785782994628713622010-02-19T03:32:00.001-08:002010-02-19T03:32:58.933-08:00अंधारदिवस आणतो बापाची माया शिस्तीची लय<br />अंधार म्हणजे दिवसाची छाया आईची सय<br /><br />हसर्या जखमा बिनदिक्कत भळभळणार्या<br />मुक्या वेदना मुक्त मोकळ्या कळवळणार्या<br />काळ्या शाईत विरघळणारे खारट पाणी<br />बुजर्या स्पर्शामधून फुलती प्रेम निशाणी<br />काळोखाच्या पदरामागे दिवाभितांना आश्रय, अवसर<br />कुठे बंद डोळ्यातून वाहती चिंता आशा स्वप्न निरंतर<br />लपती चिंध्या, लपती ठिगळे;<br />काळे गोरे समान सगळे,<br />अंधाराच्या मिठीत अवघे मिटले अंतर<br />पूर्व दिशेला पुन्हा उलगडे सोनसळी पट, सुंदर सुंदर…Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-67050020014324434272010-01-29T01:12:00.000-08:002010-01-29T01:33:01.476-08:00गंगा<p>धुराबरोबर विरत <span class="">जातात<br /></span>राग लोभ, चिंता <span class="">क्लेश<br /></span><span class="">राखेबरोबर विखरत राहतात<br />अस्तित्वाचे भग्न अवशेष </span></p><p><span class="">तेहि घेते भरून <span class="">मडक्यात<br /></span>जीवनाची आसक्ती<br /></span><span class="">शोधत राहते <span class=""><span class="">गंगाजळात<br /></span>मुक्तीची</span> शाश्वती </span></p><p><span class="">ओझे <span class="">वाहत</span> निर्माल्यांचे<br /></span><span class="">अन <span class="">अस्थिंची</span> <span class="">अर्चना<br /></span></span><span class="">तिचा <span class="">आत्मा करतो आहे </span><br /></span><span class="">मुक्तीची प्रार्थना </span></p><p><span class=""></span> </p><p> <span class=""></span></p><p><span class=""> </p></span><p><span class=""></span> </p><p> </p><p> </p><p> </p>Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-68352571760925179682010-01-14T03:31:00.000-08:002010-01-14T03:32:32.606-08:00blogs चं शुभ मंगल.अभिनन्दन, सोनल. दोन्ही ब्लॉग एकरूप केल्याबद्दल, तेही मकर संक्रांतीच्या दिवशी!<br /><br />खर म्हणजे मी blogspot वरून सुरवात केली. तेव्हा जे काही सुचायचं ते इथे टाकायचे. योगायोगाने कविता जास्त सुचत गेल्या. म्हणून विचार केला कि हा ब्लॉग फक्त कवितांचा असावा. म्हणून मग wordpress ब्लॉग सुरु केला, कविता सोडून बाकी वाट्टेल ते लिहिण्यासाठी.<br />नंतर जाणवलं कि दोन्हीचे काही वाचक सारखे आहेत आणि काही वेगळे. मग जेव्हा एखादी post सगळ्यांना दाखवावीशी वाटायची तेव्हा दोन्हीकडे टाकायला लागले. झाल म्हणजे. पहिले पाढे पंचावन्न. <br />म्हणून हा Blog -mixing excercise . आता sonalwaikul .wordpress या ब्लॉगवर सगळ publish करणार. जे सुचेल ते. वाचकांना देखील सोयीच. आणि मला देखील.<br />Ofcourse blogspot च्या followers साठी माझ्या कविता publish करेनच.<br /><br />छे छे हे परत complicate होतंय. श्या ssss . पण कळलं न तुम्हाला आता मला काय म्हणायचय ते?Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-87448705989336500182010-01-13T00:07:00.000-08:002010-01-13T00:53:41.255-08:00आपलच चुकतय!<span class=""><br />फुल जेव्हा दवासकट पाकळ्या सगळ्या मिटून घेतं<br />समजुन जावं,<br />भुंग्याची ही खोडी नाही, आपलच चुकतय!<br /><br />ढगामध्ये दाटलेला पाउस जेव्हा न फुटताच आटून जातो<br />समजुन जावं,<br />वार्याचा हा दोष नाही, आपलच चुकतय!<br /><br />पौर्णिमेच आभाळ जेव्हा न तेवताच निवून जातं<br />समजुन जावं, संध्याछाया निर्दोष आहेत<br />आपलच चुकतय!<br /><br />ऐन बहरात गुलमोहोराचा बहर जेव्हा जळून जातो<br />समजुन जावं, उन्ह बिचारी निमित्त मात्र<br />आपलच चुकतय!<br /><br />नेहमी नेहमी किती करायचा आक्रोश, त्रागा, आरडा ओरडा<br />थकून भागून हतबल होवून मन मनाशी नाळ तोडतं<br />तेव्हा समजुन जावं...<br />आपलच चुकतय!</span><br /><span class=""></span><span class=""></span><br /><span class=""></span><br /><span class=""></span><br /><span class=""></span>Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-90033552305218088672010-01-11T00:35:00.000-08:002010-01-11T00:36:46.623-08:00खूणतुला आवडते प्रत्येक गोष्ट अगदी जागच्या जागी, नीटनेटकी.<br />मला मात्र आवडतात खुणा कोणीतरी हक्काने येवून गेल्याच्या,<br />जागोजागी विखुरलेल्या.<br /><br />ओल्या आरस्पानी फरशीवर पावलं उमटलेली तुला कधीच आवडत नाहीत.<br />मी मात्र मागोवा घेत जाते पाउलखुणांचा.<br />या घरात माणसं देखील आली असतील या आशेवर!<br /><br />तुला नाही सहन होत एकही चुणी त्या कडक इस्त्री केलेल्या कपड्यावरची<br />मला मात्र बर वाटत ती चुणी बघताना<br />दिसते त्यात खूण...निदान काहीतरी तुला स्पर्शून गेल्याची।<br /><br />असा कसा झालास रे तू?<br />की असाच होतास? <br />आईच्या पोटात सुद्धा पद्मासन घालून बसलेला!<br /><br />कधी कळणार तुला,<br />विस्कटलेल्या प्रत्येक गोष्टीला गंध असतो श्वासाचा,<br />स्पर्श असतो हाताचा<br />म्हणूनच आवरलेल घर पसरल्यावर, तू जेव्हा विस्कटतोस<br />तेव्हा मला खूप आवडतोस.<br />मला पटते खूण मी माणसावरच प्रेम केल्याची।Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-85649159799856721472009-12-22T21:25:00.000-08:002009-12-22T21:42:19.788-08:00उत्स्फूर्तकॉलेज मधे असताना लिहिलेल्या काही चारोळ्या / सातोळ्या डायरीत सापडल्या। इथे पोस्ट करतेय। कागद अगदी फाटत आलाय।<br /><br />१<br /><span class=""></span>अरे प्रवास प्रवास<br />जसा विरार चा पास<br />आधी गर्दीताले धक्के<br />तेव्हा मिळे उतरायास<br /><br />२<br /><span class=""></span>माझी नाव बुडणारच होती<br />तरीही मी खवळलेल्या समुद्रात शिरत होते<br />मला बुडण्याची भीती नव्हती<br />मी स्वतः एक वादळ होवून फिरत होते।<br /><br />३<br />आयुष्यात प्रेम येता येता राहून गेल<br />ओघळणार्या आसवातून नाही<br /> खळखळणार्या हसण्यातून वाहून गेल। <br /><br />४<br />आम्ही एकत्र हसत होतो<br /><span class="">एकमेकावर रुसत होतो</span><br /><span class="">एकमेकात फसत होतो</span><br /><span class="">कळलच नाही तो कधी बाहेर पडला ते...<br />तो देखील फसला होता, </span><br />पण बहुदा त्याच गुंतायचं राहून गेलं।<br /><span class=""></span><br /><span class=""></span>Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-45186324057100060632009-11-26T20:58:00.000-08:002009-11-26T20:59:33.370-08:00मुक्त: २६/11दिवसांची थडगी बांधून त्यांना दरवर्षी फुलं वाहून काहीच होत नसतं.<br />अजून काही फुलं तेव्हढी दूर होतात त्यांच्या आईपासून…हि सुद्धा हिंसाच.<br /><br />आम्ही बांधलीयेत अशी थडगी जागोजागी<br />स्वातन्त्र्यदेवतेचा आत्मा व्हीव्हळतोय आत आत.<br />जखमा वाहतायत भळभळून, मिळेल त्या छीद्रातून.<br />अशीच थडगी बांधत राहिलो तर कधी या देशाचं स्मशान होईल<br />ते सांगताही येणार नाही.<br /><br />जाळून श्राद्ध देखील घालू नका त्याचं.<br />आत्मे शांत होतात दहावं बारावं करून याचा पुरावा तरी कुठे आहे?<br />कावळे घास तेव्हढा गिळून जातील,<br />आणि त्या दिवसांचे अतृप्त आत्मे पुन्हा पुन्हा जन्माला येत राहतील.<br /><br />मुक्तच करायचं असेल त्यांना तर सूड घ्या त्यांच्या बळीचा.<br />आपापल्या परीने.<br />कुठलाही गाजावाजा न करता…शत्रू सावध ह्यायला नको!<br />मुक्त होतील ते तेव्हाच आणि शांत होऊ आपणही.Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-48669135627960765162009-11-19T22:38:00.000-08:002009-11-19T23:22:34.691-08:00प्रिय आईबाबांस...उद्या माझ्या आईची एकसष्ठी आणि बाबांची सत्तरी. त्या निमित्ताने काहीतरी लिहिण्याचा विचार होता. पण लिहायला बसलं की फक्त गहीवरच येतो. डोळ्यातलं पाणी थांबवता थांबवता काहीतरी सुचलेलं लिहितेय. हे फक्त तुमच्यासाठी आई-बाबा...<br /><br />________________________________________________________________________________<br /><br />साठी सत्तरी सगळेच करतात; त्यात काय वेगळ आहे?<br />तेच जेवण, तशीच माणसे, तेच तेच सगळ आहे...<br /> <br />तरीसुद्धा वेगळ आहे खूप काही<br />सगळंच कदाचित मला सांगताही येणार नाही, पण...<br /> <br />वेगळी आहे विण आपल्या नात्यातली; आमच्या लांब घट्ट वेण्यांसारखी<br />वेगळी आहे ठेव आपल्या खात्यातली, तुमच्या बँकेतल्या खणखणीत नाण्यासारखी.<br />वेगळी आहे माया तुम्ही आमच्यावर लोटलेली,<br />वेगळी आहे काळजी तुमच्या चार डोळ्यात साठलेली,<br />वेगळा आहे तुम्ही दिलेला संस्कारांचा वसा,<br />आमच्या अवघ्या अस्तित्वावर तुमच्या प्रेमाचा ठसा. <br /> <br />'लहान आहोत का आम्ही आता' अस म्हणत आम्ही जेव्हा भांडतो, <br />तेव्हा<br />'लहान का नाहीयोत आम्ही अजून?' असंच म्हणायचं असत.<br />सगळ सोडून धावत धावत बालपणात जायचं असत.<br /> <br />हवा असतो हात तुमचा थकून डोळे मिटताना <br />खायचा असतो ओरडा थोडा अंथरुणात लोळताना.<br /> <br />भान हरपून खेळतानाही तुमचीच वाट बघायची असते<br />पिशवीतला खाऊ खाता खाता गणिताची वही दाखवायची असते...<br /> <br />तुमच बोट धरून तुम्हाला मागे न्यावं खेचत खेचत <br />फिरत राहावं गेल्या दिवसांत माणिक मोती वेचत वेचत <br /> <br />आजच्या दिवशी देवाजवळ मला इतकंच मागायचय<br />तुमच्याच पोटी येवून पुढचे शंभर जन्म जगायचय <br />पुढच्या वेळी एक फरक नक्की कर मात्र, देवा<br />मन दे सायीचच पण देह मात्र मुलाचा हवा.<br />का म्हणून विचारू नकोस कारण तुला ते कधीच कळणार नाही <br />आणि आमच्या सत्तरीला सुद्धा आमची माहेराची ओढ काही सरणार नाही.Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-7123353838293384702009-10-16T02:37:00.000-07:002009-10-22T22:25:15.641-07:00ओळखओळखीच्या वाटेवरून इतक्या वर्षांनी चालताना<br />अनोळखी दिसलं बरच काही.<br />अनोळखी होतं मला सुद्धा हे असं अपराधी वाटणं<br />कधी काळी मित्र असलेल्या या सगळ्या खुणांना नव्याने भेटणं.<br />डोळ्यात त्यांच्या बरच काही लपलेलं<br />काहीस माझ्यातल खुपलेलं आणि बरच काही आमच्यामधलं जपलेलं<br /><br />सगळेच असे अंतर राखून अवघडलेले असताना तो दगड मात्र थेट पायात घुसला.<br />कच्चकन एक शिवी हासडून पाहिल तेव्हा हीही ओळख जुनीच निघाली<br /><br />याच वाटेने शाळेत जाताना यालाच रोज नेमाने भिरकावून द्यायचो उंच<br />तो चाखायाचा चव आभाळाची आणि माझ्या जिभेवर रेंगाळायची आंबट गोड चिंच.<br /><br />माझ्या शिवीवर त्यानेही ऐकवली एक भारीतली ओवी.<br />माझा चेहरा कळ्वळलेला,<br />त्याचाही हळहळलेला<br />“रोज नव्या आभाळात उडायला लागल्यावर विसरलास मला लेका?”<br />भिराकाव ना मला पुन्हा एकदा उंच! <br /><br />बरेच दिवस झाले तुला सुद्धा चिंचा खावून…”Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-50977075317939082862009-09-11T01:08:00.000-07:002009-09-11T01:13:18.385-07:00बरसणं तसं सोप्प नसतचही कविता, काही झोकुन देणार्या आधुनिक संतांना पाहून स्फुरलेली!<br />--------------------------------------------------------------------<br />एक ढग सारखा सारखा दाटून यायचा पण बरसायला मात्र घाबरायचा<br />बरसणं तसं सोप्प नसतच, महित्येय मला.<br /><br />ते म्हणजे फ़क्त पडणं नसतं,<br />ते म्हणजे घडण असतं<br />आभाळाच्या हृदयातून<br />मातीच्या गर्भात शिरणं असतं<br />पुन्हा उगवून पोटातून<br />कणाकणात झरणं असतं<br /><br />वाटेवरती भेटत जातात काही कोम्ब निजलेले<br />दगड गोटे सुक्या फांद्या काही ओन्डके थिजलेले<br />सगळ्याना भिजवत जायचं,<br />जमलं तर रुजवत जायचं<br /><br />कोम्बातून फुटून हिरवा होतो ढग जेव्हा<br />दगडाला पाझर फोडत सागर होतो ढग जेव्हा...<br />कोसळण्याची भीती नसतेच,प्रश्न असतो अस्तित्वाचा.<br />ढग जेव्हा पाणी होतो, तो ढग म्हणुन उरतोच केव्हा?<br /><br />असेच ढग जास्त असतात तुमच्या आमच्यात, नुसतेच फ़क्त दाटणारे<br />सोनेरी कडा मिरवत कापूस पिंजत बसणारे<br />अस्तित्वाचा काळा कापूस शोषून घेतो पाणी सारे<br />उरतात मागे काही थेम्ब आणि थोड़े षन्ढ उमाळे<br /><br />कोसळणारे ढग तेव्हा काळी ढेकळं शिम्पत असतात<br />सुकलेली तापलेली कोरडी मने लिम्पत असतात<br />पुन्हा हवेत विरत जातात, पुन्हा पुन्हा दाटत राहतात<br />अस्तित्वाच्या प्रवासाला पुन्हा पुन्हा भेटत राहतात...<br /><br />म्हणुन म्हटलं, बरसणं तसं सोप्प नसतच, महित्येय मलाSonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-85708038630708398852009-08-21T01:18:00.000-07:002009-08-21T01:28:14.334-07:00एक क्षण जगण्याचा<p>एक क्षण जगण्याचा<br />ओन्जळ भरून चैतन्याने<br />अंतर्बाह्य <span class="">फ़ुलण्याचा<br /><br /></span>एक क्षण देण्याचा<br />डोळा मिटल्या <span class="">पाकळीवरचे<br /></span>दव टिपून घेण्याचा। </p><p>एक क्षण हसण्याचा<br />खळिमधल्या <span class="">भोवर्यामध्ये<br /></span>अलगद जाउन फ़सण्याचा</p><p><span class="">एक क्षण <span class="">हरण्याचा<br /></span>नजरेमधल्या विश्वासाने <br />आभाळ तोलून धरण्याचा </span></p><span class=""><p>एक क्षण मरण्याचा<br />उधळुन ठेवा हृदयामधला<br />मनामनात उरण्याचा </p><p></span><span class=""> </p></span><p><br /> </p><p><span class=""> </span></p><p> </p><p><span class=""></span> </p><p> </p><p> </p>Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-67185250199856761242009-06-24T02:35:00.000-07:002009-06-24T03:02:34.042-07:00पुन्हा<p>पुन्हा एकदा पाउस <span class="">आला<br /></span>पुन्हा त्याने माफ़ <span class="">केलं<br /></span>पोटभर रडून त्याने<br />पुन्हा मन साफ़ केलं </p><p>पुन्हा त्याच्या रडण्याचा<br />माणसाने अनर्थ केला<br />त्याच्या कोडग्या मुजोरीला<br />पुन्हा पाउस शरण आला </p><p>आता पुन्हा गोड बोलून<br />माणुस त्याला थांबवून घेइल<br />आपली तळी भरून घेइल <br />आपली पिकं करून घेइल </p><p>पुन्हा त्याला घरी जाताना<br />देइल भरून खोटी <span class="">वचने<br /></span>फ़सेल पुन्हा तो ही <span class="">भोळा<br /></span>जाइल घरी <span class="">विश्वासाने<br /><br /></span>वर्षभर वाट बघत <br />पुन्हा पाउस <span class="">हिरमुसेल<br /></span>यंदा मात्र जायचच नाही<br />म्हणत दूर जाउन बसेल <br /><br />पुन्हा माणुस दाखवेल त्याला <br />फाडून काळीज धरणीचं <br />लबाड लांडगा फसवेल पुन्हा <br />पांघरून कातडं शेळीचं </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p><p> </p>Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-59466079187693314342009-06-23T04:43:00.000-07:002009-06-23T04:54:04.250-07:00नुकताच पडलेला पाउस<p>नुकताच पडलेला पाउस!<br />त्याच्या खूणा रानावर, मनावर... </p><p>कौलावरतुन ओघळताना<br />मातीत पाउस विरघळताना<br />अवखळ खळ्खळ दुड़्दुडताना<br />खडकामधून अडखळताना </p><p>तहानलेल्या तळ्यावरती<br />थरथर मोती शिम्पडताना<br />डोंगर दर्र्यात स्वैर रानभर<br />वार्र्यासंगे हुन्दडताना </p><p>ठाउक असतेच त्याला कुठे<br />कबूल झाली किती आर्जवे<br />धुतली गेली किती जळमटे<br />वाहून गेली किती आसवे </p><p>किती पालव्या नवीन झाल्या<br />फुटले आणिक किती धुमारे<br />किती विझवली तप्त मने अन<br />हिरवी झाली किती शिवारे... </p><p>चिम्ब हिरव्या पानामध्ये<br />अजुनही साठलेला<br />निळी जांभळी गर्दी करत<br />मनामध्ये दाटलेला </p><p>नुकताच पडलेला पाउस... त्याच्या खूणा रानावर, मनावर... </p>Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-79827912900885369382009-06-12T01:57:00.000-07:002009-06-17T02:16:21.213-07:00आरसामाझ्या डोळ्यात बघत आरसा विचारू लागला "सांग मी दिसतो कसा?"<br /><br />हसत हसत उडवून लावल मी त्याला तसा हिरमुसला<br />परतवून लावले काही किरण त्याला भेटायला आलेले<br />माझ्याही डोळ्यात खुपले त्यातले काही...<br /><br />समजूत काढावी म्हणुन जरा त्याच्याकडे पाहिलं आणि काय सांगू?...<br />कळेचना कोणाच्या डोळ्यात कोण पाह्तय<br />कोणाच्या घरात कोण राह्तय<br /><br />त्याच्या डोळ्यात दिसलं मला सर्व काही...<br /><span class="">फ़क्त त्याची ओळख सोडून!</span><br /><span class=""></span><br /><span class="">मला दिसला माझा चेहरा</span><br /><span class="">आणि काही निर्जीव वस्तू</span> <span class="">बसल्या जागून डोकावणार्या</span><br /><span class=""></span>भिंती, माझ्या भोवतालच्या<br /><span class="">पारदर्शक काचे सारख्या, न दिसता फसवणार्या</span><br /><span class=""></span><br /><span class="">जागाच कुठे होती त्याच्या डोळ्यात </span><br /><span class="">स्वतःची ओळख मांडायला</span><br /><span class="">स्वतःची दुक्ख सांगायला</span><br /><span class=""></span><br /><span class="">"ज्याला जसा हवा तसा दाखवताना दिसताना </span><br /><span class="">प्रत्येकाच्या सुखदुःखात रडताना हसताना </span><br /><span class="">तुझा चेहरा तुझा नसतो तरी इतका खरा खरा</span><br /><span class="">तुझ्या चर्यात (चरा) दिसत असतो माझ्यावरचा ओरखडा</span><br /><span class=""></span><br /><span class="">आम्ही असावे तुझ्यासारखे, बिनचेहरयाची नितळ मने </span><br /><span class="">एकमेकांसारखी होत एकमेकांना पाहणारी</span><br /><span class="">एकेकट्याला जुळे करत साथ सोबत करणारी </span><br /><span class=""></span><br />क्षण अन क्षण <span class="">बिंबागणिक दिसणे तुझे नवे आहे </span><br /><span class="">सत्य शिव सुंदर मात्र असणे तुझे हवे आहे"</span><br /><br /><span class=""></span>Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-75972342171348988162009-06-10T01:49:00.000-07:002009-06-10T01:50:45.737-07:00छबीखिडकीसे मेरी आसमान का एक टुकडा दिखता है<br />ढक लेता है कभी खुद को काले सफ़ेद बादलोंसे <br />और मुस्कुराता है कभी कभी, खुल के।<br /><span class=""></span><br />अक्सर छोड़ जाता है वो अपनी छबी मेरी आखोंमे... <br /><br />जब माँ कहती है की आज तेरी आँखे कुछ अलगसी लग रही है <br />तो मै एक नजर देखता हूँ उसकी ओर।<br /><br />आज छुपा ली है मैंने अपनी आँखे ऐनक के पिछे<br />न जाने आज कबतक बरसेगा ये आसमान!Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-81004295466716153122009-05-28T22:17:00.000-07:002009-05-28T22:28:11.036-07:00आली मंदी!<p>याला कविता म्हणावे की मुक्तछंद माहीत नाही. म्हणुन दोन्ही ब्लोँग्स वर टाकते आहे.काहीतरी सुचलेलं असच...<br />***********************************************************************************<br />रविवारच्या भल्या पहाटे दारावरती टक टक झाली.<br />टक टक कसली खरे पाहता कटकट झाली. </p><p><br />झापड़ उडवून महत्प्रयासे दार उघडले<br />दारामध्ये अंधुक धूसर एक आकृति<br />डोळे चोळुन काढून चिमटा पुन्हा स्वतःला नीट निरखले<br />तरी दिसेना म्हटले जडली काय विकृति? </p><p><br /><em><span style="color:#666666;">"पाहतोस काय डोळे फाडून, दार उघड"</span> , वदली मूर्ति।<br />"</em><span style="color:#666666;"><em>भल्याभल्यांनी वाट पाहिली, केली किती माझी आळवणि<br />तेव्हा दिधले दर्शन त्यांना, तो मी चालत दारी आलो तुला पुसाया<br />कसली भीती?कसली क्षिति?"</em> </span></p><p><br />आ वासुनी मुकाट मीही दार उघडले, डोळे माझे सताड उघडे,<br />घामाने भिजलेला थबथब, पायी थरथर, दिवसा सुद्धा दिसले तारे। </p><p>"क्षमा करा ओळखले नाही, बसा आणु का पाणी घोटभर?"<br /><span style="color:#666666;"><em>"मी आहे स्रुष्टिचा कर्ता, कुणी म्हणे परमात्मा आणि कुणी नियंता,<br />"तहानलेले आम्ही भक्तीचे, पाणी देवून करा बोळवण", कुत्सित थट्टा।<br /></em></span><br />"आज कुणीकडे इकडे येणे केले आपण, काय समस्या?<br />मी तर पामर, क्षुद्र एक जीव, नाही केली व्रत वैकल्ये, उग्र तपस्या!" </p><p><br /><span style="color:#666666;"><em>"आठवते का काही महिन्यांपूर्वी होता नवस बोलला, माथा रगडूनी?<br />वाचवली होती आम्हीही तुझी नोकरी राहू-शानिचे देणे फेडूनी।"<br /><br />"खरे पाहता आम्हीच चुकलो,पूर्ण करोनी मनोकामना,<br />भुललो मोहा फ़ुगत चाललो एईकून महती,<br />आणि स्वतःचे कौतुक कीर्ति<br />फसगत झाली मोहापायी, करचुकव्यांना देवून संधि<br />फिरतो आता दारोदारी, करत वसूली..., काय करावे आली मंदी!" </em></span></p><p><br />**********************************************************************************</p>Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-9698812881424212402009-05-21T05:15:00.000-07:002009-05-22T04:38:37.722-07:00<p>इथला वारा इथली माती<br />हिरवळ इथली, इथली पाती<br />अनोळखी का झाले सारे<br />इथल्या नजरा इथली नाती? </p><p>आभाळाच्या भाळावरची<br />अधूरी रेखीव चंद्रकोर ती<br />दिसते का ती मलूल येथून?<br />अधिक गहिर्या झाल्या राती </p><p>पाण्यावरचे सुर्यबिम्बही<br />उधळत होते रंग सम्पदा<br />उजळत होते मनामनाला <br />आज किरण ते जाळत जाती </p><p>कुणास ठावूक हे का घडले<br />कुठे हरवल्या जिवलग साथी <br />उलगड्ताना अलगद केव्हा <br />गुंतत गेल्या रेशीमगाठी? </p><p> </p>Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-43713168410534750342009-05-08T01:33:00.000-07:002009-05-08T01:51:17.056-07:00रिवाजप्रकाशाच्या मुळाशी<br />काळं टोक वातीचं<br />भिजतं कोण जळतं कोण<br />कौतुक मात्र ज्योतीचं<br /><br />लखलखणारी वीज तिचा<br />काय थाट काय प्रताप<br />मेघ होतो जखमी मात्र<br />पराक्रमाचा तिला किताब<br /><span class=""></span><br /><span class="">युगायुगांचा </span>हाच रिवाज <br />हीच रीत जेत्यांची<br />प्रत्येक ताज व्यथा सांगतो<br />कलम झालेल्या हातांचीSonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-46387848439465684002009-05-05T01:22:00.000-07:002009-05-05T01:33:53.102-07:00नाईलाजरिकामं घर<br />उष्ण वारे<br />ओकं बोकं आकाश<br />विझलेले तारे<br /><br />काही हुंकार काही हाका<br />अस्फुट पुसट काही बोल<br />घुमत राहणारे काही आवाज<br />आर्त आर्त खोल खोल<br /><br />जगण्याचा नाईलाज<br />सोसायचा निव्वळ<br /><span class="">कोमेजलेल्या फुलांचा </span><br /><span class=""></span><span class="">केविलवाणा दरवळ </span>Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-46455915738313648732009-04-28T01:41:00.000-07:002009-04-28T01:44:00.720-07:00वाघोबा नि ढग्गोबाएक होता वाघोबा<br />त्याला भेटला ढ्ग्गोबा<br /><br />गडाडून ढग्गोबाने बाहेर काढली विजेची छड़ी<br />फोडून मोठी डरकाळी वाघोबने केली कड़ी <br /><br />ढग्गोबाने सोडल्या जटा सार्या दिशा अंधारल्या<br />वाघोबाने गुर्गुरत मिशा आपल्या फेंदारल्या<br /><br />बघता बघता दोघांचे भांडण चांगलेच रंगात आले।<br />वाघोबाचा आवाज चढ़ला ढग्गोबाच्या अंगात आले।<br /><br />वाघोबाला पडला प्रश्न याला कसे हरवायचे?<br />शिकारीचे डावपेच इथे नाही चालायचे।<br /><br />इतक्यात आले कोल्होबा म्हणाले "घाबरू नका"<br />घेऊन एक सुई फ़क्त त्याचा फुग्गा फोडून टाकाSonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3408279795224157060.post-10158499435636170262009-04-20T23:20:00.000-07:002009-04-21T02:46:30.509-07:00संन्यस्तसंन्यस्त असे एक झाड़ उभे, तो माळ भकास उजाड़<br />सुकलेल्या निव्वळ फांद्या, अन वठलेले एकच खोड<br /><br />तो म्हणे "त्यजुनी पाने, अन हिरवळ सारून दूर<br />टाळले मीच फ़ुलण्याचे, घेतला मीच संन्यास<br />मम नको पाखरे, घरटी, नच कुजबुजणे पानांचे<br />मम नको फुलांचा साज, फळांचा मोह, नाही हव्यास..."<br /><br />हे एइकुनी हसला मेघ, म्हणाला "शक्य नाही मी फ़सणे।<br />माझ्या इच्छेवर आहे निर्भर तुमचे असणे नसणे.<br />का करीशी वल्गना खोटी, म्हणे मज नाही लोभ हव्यास?<br />मज ठावूक आहे पक्के, तुजला हिरवाईचा ध्यास।<br /><span class="">जर </span>असेल ही निवृत्ति, जर असेल हा संन्यास<br />का अजुनी मुळे रुतलेली, तुटले ना अजुनी पाश ?"<br /><br /><br /><p></p><p></p><p></p>Sonal Waikul M.D.(Alt.Med.)http://www.blogger.com/profile/04785649774041621325noreply@blogger.com2